Eindelijk lente. De vogeltjes fluiten, het zonnetje schijnt en overal om je heen schieten de eerste narcisjes uit de grond. Je hoort bij heel zonneminnend Nederland die bij de eerste zonnestraal naar buiten schieten en geniet van een lange wandeling in het bos. En dan begint de ellende.
Nu goed, misschien was ik stiekem wel aan het wandelen voor school want eigenlijk ben ik niet zo actief. Eigenlijk had ik ook gewoon een jurkje en hakken aan. Gewapend met mijn fototoestel ga ik de uitdaging die 'wandelen in het bos' heet aan. Alsof ik opgeslokt wordt door een slijmerige poel drijfzand zak ik plots tot mijn enkels in de stinkende modder (hierna ontvang ik wederom terug op school schalkse blikken op mijn derrie-schoenen). Wil ik daarna genieten van de mooie krokusjes die de grond uitschieten, val ik bijna met mijn neus in een portie verse kikkerdril. Waarschijnlijk net uitgepoept door een dikke pad. Ontzettend chagrijnig sta ik op en loop ik stampvoetend richting station. Je raad het al, recht in de hondenpoep. Op het moment dat ik op het punt sta om het uit te gillen wordt ik ook nog eens aangevallen door een gemuteerde duif met een tumor aan zijn voet. Niks geen groene pracht, natuur je bent nasty!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten