Zacht, dat geluid uit de verte,
toch aankomend als een mokerslag.
Mijn trommelvliezen breken,
en dan alleen nog maar kiestoon.
Wat is dat ding daar in mijn hand?
Dat plastic, koud en dood.
Geen warmte meer van huid onder mijn vingers,
alleen dat van water op mijn kin.
Een woord zegt meer dan duizend dingen.
Ik vervloek jouw stem.
Spreek niet meer tot mij, ik ben doof,
door dat ene woord. Vaarwel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten