Laatst vertelde ik over de invloed die films op de angsten van een kind kunnen hebben. Zo wees ik ouders erop dat ze hier toch echt mee uit moeten kijken, omdat ik zelf hierdoor een trauma heb overgehouden aan clowns. Stiekem moet ik bekennen dat ik mezelf hier ook schuldig aan gemaakt heb..
Als jongere huppeltrut had ik nogal een grote fantasie en had er dan ook geen hekel aan om mijn 5-jarige broertje verhaaltjes voor te lezen voordat hij ging slapen. Zo hadden wij een boek met 365 verhaaltjes voor het slapengaan, sprookjesboeken, 'Jip en Janneke' en de 'Ziezo' van Annie M.G. Schmidt. Het liefst vertelde ik de verhalen zelf. En dan zo gruwelijk mogelijk. Verhalen over de Grote boze wolf, die onder het bed van kleine kinderen blijft zitten om hier 's nachts uit te voorschijn te komen en de kinderen op te vreten. Mensen die zich overdag normaal voordeden, maar 's nachts in weerwolven veranderden en dan via het slaapkamerraam naar binnen klommen. Zelfs Dolfje Weerwolfje wist ik eng te maken. Wist ik veel dat mijn broertje hierdoor jaren later nog steeds niet durfde te gaan slapen, omdat hij ineens bang was voor wolven? Oeps! Mijn lieve kleine broertje, bij deze zeg ik sorry!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten